3-Day Kakadu and Litchfield Tour

Om 7 uur ’s ochtend zaten Joris en ik al klaar bij het tankstation. De plaats waar we opgehaald worden om te beginnen aan onze drie daagse tour. Er komt een auto met een boot achteraan het terein van het tankstation aanrijden. Een man stapt uit de auto en komt naar ons toe. “Good day, where are ya guys heading to. We might give ya a lift!” Typisch Australisch, geweldig vind ik dat! Nadat we de man bedankt hadden en zeiden dat we voor aan het wachten waren voor de tour, reed de man weg. Niet veel later kwam er een jeep aangereden met een witte aanhanger erachter. Op de jeep staat het logo van Territory Expeditions op, dus we weten al meteen dat het de goede auto is.

Ik zit achterin, Joris zit mee voorin. Een jongen vroeg mij iets in een taal die ik niet verstopt. Ik had zoiets van: dat was volgens mij Duits? Daarna werd er in gewoon Engels gezegd dat hij nog verder wilde slapen omdat hij was wezen stappen de vorige avond. De jongen bleek uit Zwitserland te komen. Renalte, heette hij. Hij was samen met een Zweeds meisje die hij tijdens een andere tour had leren kennen, Leila. Verder waren er nog twee Duitsers aan boord, Kirsten en Byrthe, die deze week aan hun Au Pair job beginnen in Cairns. De twee Canadezen waren Haley en Alysha. Wat mij verbaasde was dat er ook een Australier aan boord was. Laurie werkt normaal als boer op een boerderij in Queensland, maar hij was op bezoek bij zijn broer in Darwin. Maaaaaar, wij Dutchies waren dit keer in de meerderheid! Joris en ik waren niet de enige Nederlanders! Vivian was de derde Dutchie. Ze komt uit Tilburg. Al met al, een hele gezellige groep!

We reden er wel even op voor we bij onze eerste stop aan kwamen. Dat was bij een boot. Samen met nog een paar andere groepen gingen we op die boot en zouden een uur rond varen op de billabong. Een billabong is een stuk water wat in het wetseason aangesloten zit met de rivier, maar wat in het dryseason daar niet meer op uitkomt. De billabong waar we op gingen staat bekend als de billabong met de meeste krokodillen ter wereld. Per iedere vierkante kilometer zitten er 6 krokodillen. Tijdens de boottocht hebben we vooral veel vogels gezien. Tot mijn verbazing zagen we uiteindelijk ook twee buffels, vlak bij het water! Dat was wel vet. Die dieren zijn echt groot! Maar het hoogtepunt van die boottocht was toch wel toen iedereen plotseling ‘Croc! Croc!’ begon te roepen. Een 4 meter lange krokodil lag aan de kant van het water lekker te zonnen! Zelfs toen we met de boot langs kwamen gereden, bleef het beest nog lekker liggen! Het is toch echt vet om een saltie (zoutwaterkrokodil) eens in het echt van zo dichtbij te zien.

Na die tocht zijn we naar Ubirr gereden. Dat is een klein plaatsje in Kakadu Park waar verschillende rotstekeningen van de Aboriginals staan. Zo was er ook een tekening van een man met drie speren in zijn hand. Pas na de ijstijd zijn Aboriginals speren gaan gebruiken, waardoor we in ieder geval weten dat het na die tijd is geweest. Deze man zou je straffen als je iets zou stelen. Zo zou hij je met een van zijn speren in je been steken. Dankzij de uitstekels die aan de speer zaten is het moeilijk om de speer uit je been te halen en kun je hele erge schade aan je been overhouden, waardoor je het heel erg moeilijk zou krijgen om nog iets te doen. Er stond ook een rotsschildering van een Tasmaanse tijger. Die is 2000 jaar uitgeleden doordat de Dingo naar Australië kwam. Aangezien dingo’s meer jongen per keer krijgen, waren zij al snel in de meerderheid en aten alle prooien van de Tasmaanse tijger op.

Die dag heb ik tijdens het rijden ook nog verschillende dreamtime stories van de Aboriginals gehoord. Ik zal er eentje hier op zetten. Op een gegeven moment kwamen we langs een hele grote rots gereden die al 2.6 billion jaar oud is. De Earth Mother heeft alles geschapen in Kakadu. Zo heeft ze op de plaats waar die rots nu staat twee Iguanas geschapen. Een mannetje en een vrouwtje. Dit was in de dry season, toen ze genoeg voedsel en drinken hadden. Hun opdracht was om tijdens de wetseason naar het hogere gebied te trekken om uit de buurt van de krokodillen te blijven. De iguanas hadden het alleen zo naar hun zin dat ze besloten niet naar Earth Mother te luisteren en bleven gewoon waar ze waren, ook al kwam het water steeds dichter en dichterbij. Earth Mother zag dat natuurlijk en veranderde de twee in steen omdat ze niet hadden geluisterd en maakte het zo een voorbeeld voor alle andere dieren. Zo’n verhalen vind ik echt super mooi om te horen!

Die avond hebben we in een swag geslapen met alleen een soort grote klamboe over ons heen. Het was toch wel koud hoor ’s nachts! Het begint in Kakadu toch al een beetje woestijnklimaat te worden hoor! Warm overdag en ’s nachts flink afkoelen!

De volgende dag zijn we naar de JimJim Falls en de Twin fals geweest. We moesten over een 4WD pad heen. Een zandweggetje waar we overheen hobbelde en bobbelde. Dat was echt grappig. Achterin de jeep botsten we echt alle kanten op! Het was echt zo grappig. Op een gegeven moment moesten we zelfs door een rivier heen waar ook krokodillen zaten. Onze gids zei al, dat als we vast kwamen te zitten we op het dak moesten klimmen, omdat zwemmen te gevaarlijk gewas. Maar het ging allemaal super gemakkelijk.

We begonnen aan een lange klim, helemaal een berg op. Over stenen, zonder echt een paadje en met de warme zon die op ons scheen. Gelukkig was het nog maar vroeg in de ochtend. De dag van tevoren had ik te weinig water gedronken, dus deze keer zorgde ik er voor dat ik wél genoeg water dronk. Toen we bovenaan de Twin falls kwamen, vulde ik dan ook mijn water aan. In Kakadu Park kun je van bijna al het water uit de beekjes drinken. Je moet er alleen voor zorgen dat het bewegend water is en kijken of er niet te veel mensen in gezwommen hebben. Zelf hebben we ook nog even gezwommen. Nou ja, de jongens en sommige van de meisjes hebben gezwommen. De andere (en ik dus ook) kwamen tot de helft in het water en zijn toen maar snel vanuit het koude water in de zon gaan liggen! Brrrrr.

Hierna zijn we wezen lunchen. Weer het hobbelige rit over. En daar, op een speciale lunchplek, stond al een 4WD bus, met een maximum van 15 mensen denk ik. Ze hadden 6 tafels in gebruik en er eentje van ons overgelaten. Het was grappig om te horen hoe onze gids Niek en een paar andere in de bus, de mensen voor de gek aan het houden waren. We hebben zelf simpel sandwich gegeten met net wat je erop wilde. Ik koos oor sla, kaas en ham. Lekker hoor!

Al snel zijn we doorgereden naar de Jimjim Falls. Snel genoeg zodat we twee grotere bussen met toeristen voor waren. Bij de ingang zaten een man en een vrouw uit te rusten. Zegt die man ineens tegen Niek: “Did you tell them already that there is no waterfall?” Iedereen lachen natuurlijk. Misschien was ik een van de weinige die dat wist? Ik heb gezien wat het dryseason met het groene Darwin doet. Al moet ik wel zeggen dat ik verwacht had een klein straaltje waterval naar beneden te zien komen. We moesten over hele grote rotsblokken heen klimmen. Ik, met een camera om mijn nek en een flesje water in mijn hand, deed er heel lang over om over die rotsen heen te klimmen. Ik kon namelijk maar één van mijn handen gebruiken om mijn balans te houden. Niek was zo lief om op de heenweg mijn flesje in zijn tas te stoppen en Renalte heeft dat voor mij op de terugweg gedaan. Daar werd het klimmen toch wel een heel stuk sneller op. Het was toch wel de moeite waard hoor, die klim. Want ook al was de waterval niet zo groot. Het bleef supermooi om te zien!

Daarna hebben we een tocht gemaakt van 3 uur lang om een heel eind Kakadu Park weer uit te komen en om weer een kampeerplek op te zoeken. Dit keer zouden er minder muggen zitten en zou je ervoor mogen kiezen om buiten te slapen. Dat heb ik maar niet gedaan, want ze zoemden tijdens het kampvuur al allemaal rond mijn hoofd heen. Hier heb ik trouwens geleerd waar de 5 sterren aan de rechterkant van de vlag voor staan. Dat is het Southern Cross. Vier grote sterren zijn het kruis. De ster het meest rechts moest je met de kleinste ster doorkruisen. En dan stonden er nog twee sterren apart in het heelal en met een van die twee moest je ook weer laten doorkruisen, dan kon je zo zien waar het zuiden was.

De volgende dag zijn we naar Litchfield Park door gereden. Dat was voor mij wel een heel eind hetzelfde als de vorige keer. We hebben nu alleen eerst de Buley Rockholes bezocht. Vervolgens zijn we door gereden naar de Wangi Falls. Ik had het er met de gids al over gehad en gezegd dat ik die de vorige keer niet zo heel bijzonder vond en dat ik de Florence Falls het mooist vind. Maar dat is die keer veranderd. De gids vertelde namelijk het verhaal dat er volgens de Aboriginals, een Rainbow Serpent in het water zat. Die beschermde alle vrouwen. Mannen waren dan ook niet welkom bij deze waterval. Als vrouwen helemaal naar de andere kant, vlakbij de waterval zwommen, kwamen ze in een kleine pool uit, vlak naast de kleinste waterval. Als ze hierin gingen baden, dan was de kans groter om later gezonde baby’s te krijgen. Maar als mannen dan probeerde bij de vrouwen te komen, dan zouden zeemeerminnen de vrouw (en de rainbow serpent) beschermen door de man onder water te trekken en te laten verdrinken. De Wangi Falls zijn al 65 jaar open. Sinds die tijd zijn er 21 mensen verdronken. Alle 21 waren mannen…

Daarna zijn we naar de Florence Falls gegaan. En hoewel de Florence Falls nog steeds super mooi en heel erg sprookjesachtig, vind ik vanaf nu toch echt de Wangi Falls mooier… Bij de termietenheuvels heb ik ook weer meer geleerd. Zo weet ik nu dus dat de heuvel 1 meter groeit in 10 jaar tijd. De heuvel waar wij bij stonden was meer als 5 meter hoog, dus die moest ook al iets van minimaal 52 jaar oud zijn.
Daarna zijn we onderweg naar huis gegaan. De gids zou ons als laatste gewoon thuis afzetten, maar vlak voor we de jeep instapten bedacht hij zich en zou hij ons als eerste afzetten. Tijdens de toch veranderde dat eigenlijk naar afzetten in Coolalinga, een dorpje tien minuten rijden met de auto van Bees Creek vandaan, waar we nog twee nachten zouden slapen. Mijn mobiel was leeg, dus ik kon Rachel niet meer smsen om ons op te komen halen. Niek had hem voor mij een beetje opgeladen tijdens het rijden. Maar toen die goed genoeg opgeladen was, duurde het nog zeker tien minuten voor ik weer bereik had en kon smsen. Dat was ongeveer 15 minuten voor we bij Coolalinga aankwamen. We hebben toen ook niks terug gehad. Het duurde anderhalf uur voor we (lopend) weer thuis aan waren gekomen. Wat hebben we die nacht goed geslapen!

Zodra ik meer tijd heb en een betere wifi heb, probeer ik foto’s op de site te zetten. :)