Adelaide and Kangaroo Island

’s ochtends om vier uur ging mijn wekker al af. Niet dat ik mijn wekker echt had hoeven zetten, ik was toch al klaar wakker. Echt veel geslapen had ik niet. Gewoon te zenuwachtig voor de eerste trip die ik helemaal zelf heb geboekt en waarvan ik ook in mijn eentje alles doe regelen. Okay, mama moest me wel aan mijn lakenzak en mijn vest herinneren, maar verder heb ik alles alleen gedaan! Ik wist zeker dat ik alles had, had de belangrijkste papieren in een buiktasje gedaan en wat spulletjes voor in het vliegtuig in mijn uilentas gedaan. Toch was ik zenuwachtig of ik wel echt alles goed gedaan had.

Het vliegveld in Darwin is maar klein. Toen ik mijn tassen door de security heen had en er zelf ook zonder problemen door was gekomen, kwam ik al gelijk in de vertrekhal aan. Er waren 6 verschillende Gates. De eerste 4 binnenlands, nummer 5 en 6 buitenlands. En alle 4 de binnenlandse Gates kwamen bij dezelfde vertrekhal uit. Wat ik wel raar vond, was dat ik mijn paspoort helemaal nergens heb hoeven laten zien. Misschien is dat wel altijd zo met binnenlandse vluchten? Daar zal ik aan het einde van deze week vast wel achter komen! Ik heb ten slotte nog 2 binnenlandse vluchten gepland staan.

Eenmaal in het vliegtuig was het heel mooi om Darwin van bovenaf te zien en vervolgens de Stuart Highway naar het zuiden toe. Zo kon ik mooi inschatten waar ongeveer het huis moest zijn waar ik nu in verblijf. Van het mooie groene uitzicht was al snel niks meer over. Het veranderde binnen korte tijd in rood met een heel klein beetje groen en verschillende grote meren. Het was wel heel mooi om te zien hoe Australië zo anders eruit kan zien in een half uurtje vliegen. Maar goed, Australië is een groot land, wat verwacht je anders? Dat Adelaide groot was, had ik verwacht. Maar dit had me toch een omvang! Ik denk dat je na zo’n drie kwartier rijden pas van de ene naar de andere kant in Adelaide gereden was! Al is het centrum van Adelaide maar klein. Ik heb de laatste 3-4 minuten van de landing gefilmd. Ik probeerde de Ikea nog te laten zien op de film, maar dat is niet gelukt. Ik zal jullie het filmpje allemaal laten zien! Dan kun je zelf kijken hoe groot Adelaide ongeveer is.

Ik heb alleen maar handbagage bij gehad, dus ik was het vliegtuig van Adelaide zo uit. Toen ik buiten kwam kreeg ik al gelijk kippenvel op mijn armen en benen. Daar stond ik dan. Van het warme, 35 graden in Darwin, naar het 15 graden in Adelaide. Dat had ik toch wel een beetje verkeerd ingeschat. Dankjewel mam, dat je me nog aan mijn vest hebt herinnerd! Die kan ik goed gebruiken hier in Adelaide! Alleen was er wel een ander probleempje. Aan een lange broek heb ik ook niet gedacht. Toen ik de laatste keer het weersbericht in Adelaide had opgezocht, stond er dat het warm zou worden. Niet dus… Brrrrrrrr.

Na de GOEDE BUS ;) te hebben gepakt en een eindje te hebben gewandeld kwam ik in ‘My Place Backpackers Hostel’ aan. Dat was wel spannend. Mijn eerste hostel, hoe zou alles eraan toegaan hier? Hoe zou het met eten gaan? Zorgde iedereen daar zelf voor? Werd er om de beurt gekookt? Waren er nog meer Nederlanders hier? No worries, mate. Alles komt vanzelf wel goed. Laat alles gewoon over je heen komen en je vind vanzelf uit hoe de dingen gaan. Dat deed ik dus. Samen met een Franse, een Ierse en een Canadees ben ik naar Woolies gegaan. Een supermarkt hier in de buurt. Daar kwam ik er al snel achter dat het ieder voor zich was met het eten. Dat was al het antwoord op verschillende van mijn vragen! Dus heb ik maar snel een pizza’tje als avondeten, een croissantje en een potje pasta voor het ontbijt gehaald.

Wat me al snel opviel was dat er iedere avond gefeest werd in het hostel. Ik had het er met een Duitser over (die 5 dagen in de week van 9 tot 5 moet werken). Zij vertelde dat het meestal dezelfde zijn die tot laat naar de pubs gaan, dronken thuis komen en de volgende dag moeten werken. Niet zo slim van ze… Wat dat betreft was de Duitse veel slimmer. Zij ging alleen naar de pub in het weekend, als ze niet te moe was.

De volgende ochtend ging mijn wekker al om kwart over 5. Snel drukte ik hem uit. Ik wilde de drie anderen die op mijn kamer lagen niet wakker maken. Zo stil als ik kon en met mijn zaklamp op mijn mobiel zo laag als maar kon zocht ik mijn spullen bij elkaar om te gaan douche. Na mijn lekkere warme douches in Nederland van een half uur ben ik gewend om hier binnen tien minuten te douche, omdat daarna het water gewoon koud word. Ik was dan ook zo weer klaar. Ik ben nog een keer zo stilletjes mogelijk de kamer in gegaan om de rest van mijn spullen te verzamelen en vervolgens naar de keuken te vertrekken. Ik haalde mijn croissantje en mijn pasta uit de koelkast om lekker mijn ontbijtje te maken. Was de pasta zo hard dat ik er mijn mes niet eens in kon steken. Ik het potje even kort bestudeerd. Hmm, het leek toch echt glas… Dus ik kon het vast in de magnetron doen… Je ziet het zeker al aankomen? BZZZZ! Een blauwe flits vertelde me na 4 seconde dat er toch iets niet helemaal klopte. Ik heb maar snel de pasta uit de magnetron gehaald. Een Franse, een Taiwanse en een jongen die ik nog niet kende moesten er wel een beetje om lachen en ikzelf natuurlijk ook. Even wakker worden Femke!

Toen ik de tijd vroeg aan de nog onbekende jongen antwoordde hij: “10 to 6. Where are you from?” I was like: Ik ken dat accent. “I’m from the Netherlands.” Zei ik gewoon netjes terug. “Ja, dat dacht ik al.” Mijn vermoeden klopte. Het accent was inderdaad Nederlands geweest. Super grappig dat je zo toch nog een Nederlander kunt herkennen, alleen al door het accent. Sebastian en ik hebben gewoon een beetje over en weer gekletst, allebei nog niet echt wakker om 6 uur ’s ochtends. Het was voor mij toch al tijd om naar buiten te gaan en te wachten op de bus die me naar Kangaroo Island zou brengen.

Ik stond net buiten te wachten en een van mijn mede bewoners kwam ook buiten staan. Anna, een Amerikaanse (Wyoming om precies te zijn) moest ook op de bus wachten. Ze was nog maar 10 minuten wakker zei ze. Het bleek uiteindelijk om precies dezelfde tour te gaan als die ik ging maken. Dat is wel super toevallig! Ik ben ook vooral met haar de hele tour om gegaan. Wauw, moet je dat zien. Ik heb (in Word) al twee kantjes getypt en ik ben nog niet eens over Kangaroo Island begonnen! Want dat was wat ik met 8 andere meiden en een typisch Australische gids vandaag en morgen gingen doen. Ik zal de heenreis heel kort beschrijven: Na 2 uur in de bus en 45 koude minuten op de boot (waarvan ik het meeste geslapen heb) zijn we aangekomen op Kangaroo Island.

Onze eerste stop was op een heel bekend strand onder de surfers. Pensylvania Beach, ook wel Pensy genoemd. Lorry vertelde ons over dat de golven hier soms 3 meter hoog konden worden. En hij waarschuwde ons ook voor de grips. De onderstroming van de golven. Ook al komen de golven het strand op, het water eronder heeft een hele sterke kracht naar de zee toe. Surfers gebruiken dat om gemakkelijk tegen de golven in te zwemmen, maar gewone zwemmers kennen die stroming niet en komen erin vast te zitten. Je moet altijd met de grip mee zwemmen, hebben we toen geleerd en daarna een strook vinden waar je veilig tussen de grips door kunt zwemmen. Maar ja, als je in paniek bent omdat een onverwachtse stroming je mee trekt, dan moet je je dat nog maar zien te herinneren!

Na het strand en een korte stop in het grootste dorp van Kangaroo Island waar we eten hebben ingeslagen, zijn we door gegaan naar Seal Bay. Zoiets moois heb ik nog nooit gezien. Zeeleeuwen! En een heleboel ook! Wist je dat de stieren wel 400 kilo kunnen wegen? De kudde die wij gezien hadden bestond uit zo’n 350 vrouwtjes en ongeveer 50 mannetjes. Wist je dat het grootste en zwaarste mannetje me al de vrouwtjes mag paren? De andere stieren hebben gewoon pech dat ze niet wat zwaarder zijn. En ze lopen ook zo raar op het land. Aan het einde van hun staart zitten twee flippers die ze gewoon als voeten gebruiken. Er zijn eigenlijk wel heel veel overeenkomsten tussen de zeeleeuwen en gewone honden te vinden. Het was erg leuk om zoveel zeeleeuwen over heel het strand verspreid te zien liggen. Ik zal een filmpje en wat foto’s op mijn site zetten om aan jullie te laten zien!

We hadden een druk, druk, druk schema. Na de zeehonden zijn we door gegaan naar Little Sahara. Dat zijn hoge witte zandduinen. Echt mooi om te zien! We hebben het niet zomaar even bezocht hoor! We zijn zelfs wezen sandboarden! En geloof het of niet, ik heb het ook gedaan! Niet één, niet twee, maar zelfs drie keer! Of vier keer, als je zitten ook mee telt. Het was echt super vet en je kon zo mooi ver weg kijken! Ik was met mijn hoogtevrees niet eens bang. Ja, de eerste keer dat ik er staand vanaf ging wel natuurlijk, maar ik ging zo sloom dat het helemaal niet eng meer was. Het was juist hartstikke grappig. Ik kwam gewoon bijna niet vooruit. De andere ook niet snel, maar toch. Aan het einde begon het te regenen, dus wij maakten allemaal dat we wegkwamen zo snel als we konden.

Na het sanboarden zijn we iets gaan doen waar ik gewoon zenuwachtig voor was: canoën. Ik doe het liever niet dan wel. Maar eens moest de eerste keer zijn dat ik, zonder mijn lieve papa en mama, zou gaan canoën. Ik deelde een cano met Anna, het Amerikaanse meisje uit het hostel. Ik ging voorin de cano en zij achterin. Waarom de zwaarste achterin moet weet ik eigenlijk niet, maar ik was in ieder geval blij dat ik daar niet hoefde te zitten. Dan kon ik in ieder geval geen peddel tegen mijn hoofd aan krijgen. Dat maakte het canoën al wat minder eng. Alleen dit keer was ik zo stom genoeg om de cano zelfs twee keer tegen mijn been, op dezelfde plek, aan te laten botsen toen we hem het water in sleepten. Daar zit nu een mooie grote blauwe plek. Het canoën zelf was alleen wel heel erg leuk om te doen!

Na het canoën gingen we door naar het kamp waar we zouden verblijven. Eigenlijk stond er nog een koala walk gepland, maar omdat het de hele tijd regende, werd dat ingepland voor de volgende dag. Onderweg naar het kamp vertelde Lorry wat je moest doen als je een kangoeroe aanrijd in Australië. Je moet je auto of bus stoppen en naar de kangoeroe lopen om te kijken of hij/zij dood is of niet. Als hij niet dood is, dan heb je pech. Dan moet je hem uit zijn lijden verlossen en hem handmatig de keel doorsnijden. Zo zielig! Vervolgens moet je kijken of er een joey in de buidel zit (baby kangoeroe). Want als het kleintje nog leeft, dan moet je die naar een speciale opvang brengen waar er voor hem gezorgd word. Nog geen half uur later trapte Lorry ineens keihard op de rem. “Oh shit, I hit a kangaroo. Who is going to kill it?” En wij waren allemaal echt zo van: Ik ga echt geen kangoeroe vermoorden hoor! Echt niet! Uiteindelijk was de Noorse Ragnhild dapper genoeg om te zeggen dat zij dat wel zou doen. Anna, Sophie en ik waren ook mee uitgestapt om te kijken en natuurlijk om foto’s te maken. Alleen er was nergens geen kangoeroe te zien. Ineens reed de bus een klein stukje vooruit. Wij natuurlijk allemaal lachen om de grap van Lorry!

De volgende dag waren we allemaal om half 8 wakker om even te ontbijten en vervolgens om half 9 weer te vertrekken. Onze eerste stop voor de ochtend waren de Remarkable Rocks. En die zijn echt remarkable. Lorry vertelde ons dat magma steeds heeft uitgezet en heeft opgedroogd net zolang tot het boven de grond uit kwam en deze reusachtige rotsen achterliet. Alleen deze rotsen waren door erosie helemaal gescheurd en gebroken. Ze zagen er daardoor supermooi uit. Er zijn daar een heleboel mooie foto’s gemaakt!

Na deze stop hoefden we maar zo’n 5 minuten te rijden naar onze volgende stop. De vuurtoren bij cape de couedic. Als je trappen naar beneden volgde, dan kwam je uiteindelijk bij een hoop stenen uit. Op het eerste gezicht valt er niets te zien. Maar niet veel later, merk je op dat er iets beweegt en zie je tientallen, nee honderden zeeleeuwen. Dit keer de New Zealand Fur Sea Lion. Ze zagen er echt zoveel anders uit dan de Australische zeeleeuwen die we al hadden gezien. Ze hadden allebei wel één overeenkomst: ze doen niks. Ze liggen op de rotsen op te drogen en meer deden ze niet. Op een paar na dan.

Hierna zijn we op zoek gegaan naar koalas. Die zijn echt heel moeilijk te vinden! Ze zitten hoog in de bomen en rollen zich helemaal op, zodat ze echt rond zijn. We hebben er toch een stuk of 8/9 gezien hoor. Het is heel moeilijk om foto’s van ze te maken. Want je wilt hun gezichten er natuurlijk wel op hebben, alleen die zijn bijna niet te zien. Toch heb ik een paar super mooie foto’s weten te maken! Ik ben zo blij dat er een paar van die foto’s zo mooi gelukt zijn! En natuurlijk zal ik ze aan jullie allemaal laten zien! Ook de echnidea (soort egel) die we hebben gezien.

De laatste stop op Kangaroo Island was bij een hele grote heuvel met een houten trap. Mijn benen leken een beetje te trillen toen ik eindelijk boven was. Maar het was echt de moeite waard! Je kon zo ver weg kijken! Het zag allemaal zo mooi groen en blauw en je kon de weg tussen de bomen door zien lopen. Australië is echt een sprookjesachtig land! Ik ben benieuwd of het in de rest van Australië net zo mooi is als in Darwin en op Kangaroo Island! Maar ik denk het wel! De zonsondergang die we op de terugweg hadden was ook echt wonderful om te zien! Fantastisch gewoon!

Ik hoop dat jullie net zo enthousiast zullen zijn over de foto’s en de video’s die ik op de site ga zetten! Maar nu ga ik toch echt snel naar bed. Het is al kwart over elf en ik moet er morgen om 6 uur weer uit.